20 lipca 1934 r.

Książka analizuje recepcję śmierci ojca Cícero Romão Batisty biorąc pod uwagę poetyckie produkcje brazylijskich Cantadores i Cordelistas. Narracje popularnych poetów rozumiane są w ich wymiarze jako pamflety-epitafia. Model narracyjny przybiera formę wiersza zgodnie ze schematem rymów i metrum praktykowanym przez poetów tworzących ten gatunek poetycki. Następuje proces deifikacji charyzmatycznego przywódcy Północnego Wschodu który przezwycięża wiele sprzeczności związanych z jego historyczną podróżą. Śmierć bohatera religijnego (ojca Cícero Romão Batisty) jest przedstawiana jako rodzaj portalu transmutacyjnego między płaszczyzną ziemską i niebiańską rozszerzającego moce kapłana. Śmierć ustanawia cechy które mogą być prezentowane tylko zmarłemu mimo że jest on uznanym przywódcą religijnym w północno-wschodniej Brazylii po jego śmierci. Wiersz podkreśla proroctwa cuda i świętość jako cechy które tworzą biografię człowieka religijnego która narzuca się innym historycznym praktykom jego życia. To właśnie obecność Ojca Cícero w Juazeiro do Norte-CE sama w sobie ustanawia miasto jako miejsce wiary i promotora zbawienia napędzając pielgrzymki.