ذخیره گاه های زیست کره، پل ارتباطی به سوی توسعه پایدار

تاکنون رابطه‌ی بشر با محیط طبیعی عمدتاً از منظر بیوفیزیکی دیده شده است؛ اما اکنون این شناخت رو به رشد وجود دارد که خود جوامع، رویه‌های دقیقی را برای حفاظت و مدیریت منابع خود ایجاد نمایند. این رویه‌ها ریشه در ارزش‌های فرهنگی دارند که اگر قرار است توسعه‌ی پایدار و عادلانه‌ی انسانی به واقعیت تبدیل شود، باید در نظر گرفته شوند. بقایای غیرفیزیکی مانند نام مکان‌ها یا سنت‌های محلی نیز بخشی از میراث فرهنگی هستند. تعاملات بین این‌ها و طبیعت: چشم‌انداز فرهنگی جمعی، به‌ویژه قابل توجه است. تنها حفظ این موارد به ما آن امکان را می‌دهد که فرهنگ‌های بومی را در یک چشم‌انداز تاریخی ببینیم. چشم‌انداز فرهنگی، چارچوبی تاریخی و فرهنگی برای بسیاری از مردمان بومی تشکیل می‌دهد. اگرچه این نظرات به مناظر فرهنگی بومی اشاره دارند، اما اساساً همه مناظر تحت تأثیر فرهنگ قرار می گیرند. به همین ترتیب، باید درک کنیم که پایداری سیستم‌های اکولوژیکی تنها در چارچوب حفظ فرهنگ قابل دستیابی است. بنابراین، باید به جنبه‌های فرهنگی اکوسیستم‌ها در مدیریت آنها - مفهوم مناظر زیست‌فرهنگی - نیز به همان اندازه توجه شود. ما نمی‌توانیم محیط طبیعی را درک و مدیریت کنیم مگر اینکه فرهنگ انسانی که آن را شکل داده است را درک کنیم.