Ανάμεσα στη Βροχή και το Φως Μαθαίνοντας να νιώθει ξανά ευγνωμοσύνη

<p>Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που όλα παγώνουν. Οι λέξεις σβήνουν τα βλέμματα χάνουν το βάθος τους και η προσμονή μοιάζει με σκιά που ξεθωριάζει στο φως της μέρας.</p><p>Και μετά σαν ύστερος απόηχος μιας καταιγίδας εμφανίζεται εκείνη η λεπτή γραμμή - ανάμεσα στη βροχή και το φως.</p><p>Εκεί σ' αυτό το διάφανο σημείο στέκεται η Μάγδα.</p><p>Μια γυναίκα που αγάπησε χωρίς όρια πληγώθηκε χωρίς φωνή και τώρα μαθαίνει να ζει ξανά - όχι για να ξεχάσει αλλά για να νιώσει. Όχι δυνατά αλλά αληθινά.</p><p>Μέσα από τις αναμνήσεις τις σιωπές και τις μικρές πράξεις καλοσύνης που φωτίζουν τη ζωή της η Μάγδα ανακαλύπτει κάτι βαθύτερο: πως η ευγνωμοσύνη δεν γεννιέται από την απουσία πόνου αλλά από την αποδοχή του.</p><p>Κάθε δάκρυ κάθε χαμόγελο κάθε ανάσα γίνεται μέρος μιας εσωτερικής συμφιλίωσης - ενός ταξιδιού που οδηγεί από τη σκιά προς το φως.</p><p>Η ιστορία της δεν είναι μόνο δική της. Είναι όλων μας.</p><p>Όλων όσων ένιωσαν κάποτε ότι χάθηκαν και βρήκαν τον εαυτό τους ξανά μέσα στη γαλήνη της σιωπής μέσα στη δύναμη της συγχώρεσης μέσα στην ευγνωμοσύνη για το απλό θαύμα του να ζεις.</p><p>Ανάμεσα στη Βροχή και το Φως είναι μια ωδή στη δεύτερη ευκαιρία.</p><p>Στο φως που παραμένει ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν χαμένα.</p><p>Και στην απλή αφοπλιστική αλήθεια πως η ζωή δεν τελειώνει με μια καταιγίδα -</p><p>μόνο αρχίζει ξανά λίγο πιο αργά λίγο πιο ήρεμα λίγο πιο σοφά.</p>