Adenozyna a antagoniści wapnia w częstoskurczu nadkomorowym

Antagoniści adenozyny i wapnia wykazują równoważną skuteczność w przekształcaniu stabilnego częstoskurczu nadkomorowego (SVT) w rytm zatokowy. Wybór między nimi nie opiera się na wskaźniku skuteczności ale na ich różnych profilach bezpieczeństwa i farmakokinetyki. Adenozyna jest lekiem pierwszego rzutu zalecanym przez wytyczne kliniczne ze względu na bardzo krótki okres półtrwania wynoszący mniej niż 10 sekund co zapewnia że jej częste działania niepożądane (ból w klatce piersiowej duszność) są niezwykle krótkie i samoograniczające się. Jego działanie jest niemal natychmiastowe powodując przejściowy blok węzła AV który skutecznie przerywa obwód arytmii. Z drugiej strony werapamil ma wolniejszy początek działania i wydłużony czas działania. Jego głównym ryzykiem jest niedociśnienie które może się utrzymywać i wymagać dodatkowego leczenia. Jest on zatem uważany za alternatywę drugiego rzutu idealną dla pacjentów u których adenozyna jest przeciwwskazana lub okazała się nieskuteczna. Podsumowując preferowanie adenozyny wynika z jej lepszego profilu bezpieczeństwa a nie większej skuteczności co czyni ją bardziej rozważnym wyborem dla większości pacjentów.