Analiza cefalometryczna tkanek miękkich

W ortodoncji jednym z głównych celów leczenia jest osiągnięcie i zachowanie atrakcyjności twarzy.1 Tradycyjnie nacisk kładziono na komponent zębowy i szkieletowy w diagnostyce i planowaniu leczenia. Przez 100 lat teoria i praktyka ortodontyczna w dużej mierze opierały się na paradygmacie Angle'a który uważał idealną okluzję zębów za „idealną formę zamierzoną przez naturę. Wraz z pojawieniem się cefalometrii relacje zębowo-szkieletowe stały się decydującym czynnikiem w analizie twarzy a tkanki miękkie pozostały drugorzędne. Obecnie zmienność jest akceptowana jako norma; idealna okluzja jest raczej wyjątkiem niż regułą a ortodonta i natura są często przeciwnikami. W wyłaniającym się paradygmacie tkanek miękkich diagnostyka i planowanie leczenia kładzie większy nacisk na kliniczne badanie funkcji i estetyki tkanek miękkich. Ortodonta musi zrozumieć zachowanie tkanek miękkich w odniesieniu do zmian ortopedycznych i ortodontycznych aby dokładnie przewidzieć reakcję tkanek miękkich na zmiany tkanek twardych. Wcześniej uważano że kontury twarzy są wynikiem położenia tkanek twardych i późniejszego obłożenia tkanek miękkich.