Analiza polityki zbożowej w Senegalu od uzyskania niepodległości

Analiza senegalskiej polityki uprawy zbóż od czasu uzyskania niepodległości pokazuje ścieżkę naznaczoną etapami reform i adaptacji do realiów gospodarczych społecznych i klimatycznych. Pomimo znacznych postępów nadal istnieją wyzwania które wymagają bardziej zintegrowanej i zrównoważonej polityki w celu zapewnienia trwałego bezpieczeństwa żywnościowego i sprawiedliwego rozwoju obszarów wiejskich. Początkowo skoncentrowana na zintegrowanym rozwoju obszarów wiejskich i dywersyfikacji upraw po dominacji orzeszków ziemnych polityka stopniowo ewoluowała w kierunku liberalizacji i dostosowań strukturalnych w latach 80-tych i 90-tych. Stałym elementem była zależność od importu zbóż w szczególności ryżu pomimo wysiłków zmierzających do osiągnięcia samowystarczalności żywnościowej. Uruchomiono różne programy i inicjatywy mające na celu zwiększenie lokalnej produkcji zbóż (proso sorgo kukurydza ryż) ale wyniki były zróżnicowane ze względu na czynniki takie jak zmienność klimatu degradacja gleby brak infrastruktury i ograniczenia finansowe.