Boża (nie)doskonałość

Literatura jako zjawisko typowe dla sfery tego co nieprzekraczalne artystyczne jest często konfigurowana jako możliwa alternatywa dla dialogu między jednostką a jej bezpośrednią rzeczywistością przy czym rola jednostki obejmuje zarówno postać autora jak i czytelnika poprzez relację czasami kierowaną przez interpretację kontestację rekonfigurację a nawet jako strategię sublimacji - często jedynego możliwego sposobu bycia w świecie - aby ustawić się w obliczu codzienności która jest tak sprzeczna z siłą witalną z organicznością każdej żywej istoty być może z ludzką naturą - mechanizmami ucieczki od opresyjnych i dehumanizujących doświadczeń bardziej niż potężną i skuteczną bronią walki. To właśnie w tym codziennym życiu Augustyn z Hippony i José Saramago odkryli surowy materiał dla swoich pism. Niniejszy artykuł ma na celu zbadanie w jaki sposób autorzy którzy są tak daleko od siebie stali się silnymi interpretatorami swoich rzeczywistości tłumaczami i głosicielami tak szczególnych światopoglądów zbliżając swoje teksty do siebie poprzez badanie dialogicznego charakteru który kieruje ich dyskursami aby zrozumieć przeplatanie się wypowiedzi krzyżowanie się tekstów.