Burzliwe lata - kształtowanie się szwajcarskiej polityki zagranicznej

Szwajcarska konstytucja federalna z 1848 r. oddała zarządzanie polityką zagraniczną w ręce Rady Federalnej. Za stosunki zagraniczne nie odpowiadały już szwajcarskie kantony ale nowo utworzona siedmioosobowa Rada Federalna. W jej centrum znajdował się Prezydent Konfederacji który był wybierany na okres jednego roku i był również odpowiedzialny za politykę zagraniczną. Zgodnie z postanowieniami Kongresu Wiedeńskiego z 1815 r. opierała się ona na dwóch filarach: niepodległości i neutralności. Od pierwszego posiedzenia w dniu 24 listopada 1848 r. Rada Federalna musiała zajmować się stosunkami zagranicznymi. Młode państwo federalne było regularnie zagrożone przez różne państwa a jedynie Wielka Brytania okazała się wiarygodnym przyjacielem w przeciwieństwie do Francji która lekceważyła Szwajcarię przy różnych okazjach pod rządami cesarza Napoleona III. Badanie skoncentrowane na aktorze próbowało przedstawić działania różnych aktorów na podstawie różnych wydarzeń takich jak handel sabaudzki w latach 1859/60. Ujawniło to zmianę w stosunkach zagranicznych a Szwajcaria stała się trzecim filarem udanego międzynarodowego zaangażowania w dziedzinie humanitarnej.