De vouw in zijn jas

<p><strong> Een vader een jas en wat nooit werd gezegd.</strong></p><p> </p><p>Ik ben schrijver. En toch is schrijven moeilijk.</p><p><em>Woorden ontwijken me. Cijfers blijven.</em></p><p> </p><p>Dit boek is<strong> geen verhaal met een begin en een einde.</strong></p><p><em>Het is een benadering - van iemand die altijd aanwezig was maar nooit echt dichtbij kwam.</em></p><p> </p><p>Mijn vader sprak zelden.</p><p><strong>Verantwoordelijkheid</strong> droeg hij als een jas: dagelijks zwijgend zwaar.</p><p>Ik groeide op met dat beeld: vast betrouwbaar - en ondoorgrondelijk.</p><p>En ik bleef <strong>de zoon</strong> die niet vroeg wat eronder verborgen lag.</p><p> </p><p>Schrijven kwam laat.</p><p>Niet uit onvermogen maar omdat er niets leek te zijn dat uitgesproken wilde worden.</p><p>Pas later -<em> in patronen in reeksen in wat bleef zonder naam - begon ik te begrijpen.</em></p><p><em> </em></p><p><strong>Wat blijft er van een mens als er geen verhaal achterblijft?</strong></p><p><strong>Wat betekent familie als nabijheid niet zichtbaar is?</strong></p><p><strong>Is het mogelijk iemand te begrijpen die nooit echt werd bereikt?</strong></p><p> </p><p><strong>De vouw in zijn jas</strong> is een stille zoektocht.</p><p>Naar <strong>binding zonder woorden.</strong></p><p>Naar liefde die zich verzet tegen gebaren.</p><p><em>Naar herinnering zonder geluid - en een afstand die geen afscheid was.</em></p><p> </p><p><strong>Voor lezers die opgroeiden met vaders die veel deden maar weinig zeiden.</strong></p><p><strong>Voor wie voelt wat nooit werd gezegd.</strong></p><p><strong>Voor wie nabijheid herkent in stilte - niet in taal.</strong></p><p> </p><p><strong>Niet luid - maar oprecht. Misschien wel het eerlijkste boek dat je dit jaar zult lezen.</strong></p>