Edukacja duszy

Edukacja duszy zajmuje się kultywowaniem wymiarów człowieczeństwa które formalna edukacja oparta na klasycznym paradygmacie naukowym zazwyczaj pomija: uczucia wyobraźnię pamięć. Stara się połączyć niektóre teorie podatne na pojęcie duszy jako psychicznej instancji generującej obrazy które zakotwiczają i pośredniczą w naszym doświadczaniu rzeczywistości świata. Wśród nich znajdują się: Ogólna teoria wyobraźni Gilberta Duranda psychologia analityczna C.G. Junga psychologia archetypowa Jamesa Hillmana oraz edukacja fakticzna José Carlosa de Paula Carvalho. Tekst przenika zaproszenie do dialogu między pedagogiką a psychologią głębi rozumianą tutaj dosłownie jako język duszy. Sercem tekstu jest jednak powrót do trzech klasyków literatury które stały się lekturami kształtującymi w sensie kultywowania duszy autorki procesem uzupełniającym konkurencyjnym antagonistycznym i kooperacyjnym w stosunku do szkolnego wychowania w latach nastoletnich. W ten sposób pojawiają się „Pani Bovary Gustave'a Flauberta „Dekameron Giovanniego Boccaccia i „Wichrowe wzgórza Emily Brönte odzyskane z subiektywności i pośredniczone przez obrazy duszy i wyobraźnię kultury.