EGZYSTENCJALIZM W CZEKANIU NA GODOTA I OSTATNIEJ METAFORZE

Ta książka filozoficzna podkreśla odnalezienie koncepcji absurdu w temacie egzystencjalizmu w obu sztukach: Czekając na Godota (1952) Samuela Becketta i Ostatnia metafora (2014) Usmana Ali. Każda praca ilustruje jednak elementy absurdu które można znaleźć w egzystencjalistycznym przekonaniu a wybory których dokonujemy są bezczelne. Eksplikacja podkreśla podobieństwo i równoległe postrzeganie podkreślania aspektów humanistycznych. Badacz wykazuje że problem poruszony w niniejszym artykule jest związany z terminem absurdu zaczerpniętym z Mitu Syzyfa Alberta Camusa (1955) i porównawczym badaniem późniejszej koncepcji egzystencjalizmu w obu sztukach. Postacie zostały umiejętnie przedstawione z wykorzystaniem absurdalnego gmachu i elegancji. Pojęcie to ma na celu zbadanie rozprawy i zasad egzystencjalnych w ramach koncepcji absurdu w Teatrze absurdu (1960). Badacz dochodzi do wniosku że w Teatrze Absurdu postacie które są irracjonalne i uwięzione w absurdalnych warunkach muszą żyć a raczej wypełniać czas popełniając bezsensowne i irracjonalne czyny które są obecne głównie w ich codziennych sekwencjach.