Encyclopedia of Persian Satire

بر اساس پژوهش من، بیش از ششصد ادیب و شاعر و نویسنده یا بهقول قدما گوینده در ادبفارسی داریم که در آثارشان طنز اهمیت فراوان دارد. بیش از هشتاد درصد این اشخاص کاملاطنزنویساند و بیست درصدی هم طنزهای خوب و زیادی دارند. مولوی شانزده داستان طنز داردکه بهقول خودش هزلهایی است برای آموختن اخلاق به مردمان. هزلیات مولوی از نظر شعریممکن است ارزشهای بالایی داشته باشند، ولی از نظر طنز و نوآوری در طنز حکایاتی تکراریهستند که قبلا در داستانهای جوحا یا حکایات فارسی و عربی آمدهاند، اما در مجموع کیفیتیبالا برای به شمار آمدن در دانشنامه طنز دارند. یا وحشی بافقی و خواجوی کرمانی دهها هجویهبلند دارند. اتفاقا بهترین طنزهای تاریخ ادبیات ایران از سوی افرادی گفته شده که کار اصلیشانطنز نبوده. حتی اگر فرض کنیم که در ادبیات هزار ساله ما چهارصد گوینده طنز وجود دارد، نیاز بهیک دانشنامه برای این افراد وجود دارد. از جانب دیگر، معتقدم که طنز، اعم از شعر و نثر و اعماز هزل و هجو و طنز، بهترین منبع برای شناخت تاریخ اجتماعی است. به دلایل گوناگون، طنزکمترین فاصله را با زندگی عمومی و عادی عوام داشته و از این رو با خواندن طنز، برخلاف شعرجدی، ما میتوانیم وارد زندگی اجتماعی مردم شویم.