Hydrożele w stomatologii

Choroby jamy ustnej charakteryzujące się infekcjami mikrobiologicznymi stanami zapalnymi i niszczeniem tkanek pozostają globalnym wyzwaniem zdrowotnym. Pomimo postępów w medycynie stomatologicznej istniejące materiały ograniczają skuteczne leczenie i regenerację tkanek. Biomateriały ewoluowały od pasywnych struktur do bioaktywnych materiałów które przywracają funkcje jamy ustnej. Wśród nich hydrożele wyróżniają się biokompatybilnością porowatością i lepkosprężystością naśladując macierz pozakomórkową w celu wspierania przyczepiania proliferacji i różnicowania komórek.Od czasu pierwszych wzmianek w 1894 roku hydrożele przeszły znaczną ewolucję. Pierwszy syntetyczny hydrożel polihydroksyetylometakrylan (pHEMA) pojawił się w 1960 roku. Później badania rozszerzyły się na inteligentne hydrożele reagujące na bodźce hydrożele do wstrzykiwania w celu dostarczania leków i superporowate hydrożele do szybkiego wchłaniania. Najnowsze hydrożele DNA integrują programowalność molekularną w celu precyzyjnego wykorzystania biomedycznego. Innowacje te zwiększają rolę hydrożeli w dostarczaniu leków biosensingu i medycynie regeneracyjnej rewolucjonizując leczenie jamy ustnej i twarzoczaszki. Ich zdolność adaptacji sprawia że stają się kluczowymi materiałami w nowoczesnych badaniach nad biomateriałami stomatologicznymi.