Immunologiczne i epidemiologiczne markery przenoszenia malarii w Kenii

Obecne narzędzia służące do pomiaru intensywności przenoszenia malarii mają ograniczoną czułość gdy przenoszenie jest niewielkie. Potrzebne są solidne systemy nadzoru aby monitorować zmniejszone przenoszenie i zapobiegać szybkiemu ponownemu pojawieniu się choroby na obszarach objętych eliminacją. Narzędzia serologiczne oparte na odpowiedzi przeciwciał na antygeny pasożytów i wektorów są potencjalnymi narzędziami do pomiaru przenoszenia. W niniejszym badaniu przeanalizowano serologiczne dowody narażenia na wektory i endemiczność malarii na zachodnich wyżynach Kenii wzdłuż klina intensywności przenoszenia. Całkowite poziomy IgG przeciwko P. falciparum MSP-119 i peptydowi ślinianki Anopheles gSG6-P1 zmierzono w kohorcie podzielonej według wieku w sezonach niskiego i wysokiego przenoszenia malarii. Przeprowadzono analizę regresji w celu zbadania związku między częstością występowania przeciwciał a częstością występowania pasożytów. Dane dotyczące seroprewalencji MSP-119 w poszczególnych grupach wiekowych zostały dopasowane do prostego odwracalnego modelu katalitycznego w celu zbadania związku między narażeniem na pasożyty a wiekiem. Badanie ujawnia mikrogeograficzne zróżnicowanie przenoszenia malarii w ekosystemie wyżynnym potwierdzając tym samym przydatność narzędzi immunoepidemiologicznych w szacowaniu intensywności przenoszenia malarii.