Integracyjna homeostaza

Homeostaza jest istotną cechą życia w otwartym środowisku. Po raz pierwszy została sformułowana przez Claude'a Bernarda w XIX wieku a w XX wieku powrócił do niej Waddington aby docenić różne aspekty wymiany między organizmem a jego światem zewnętrznym. Zaapelowano o rozwój homeostatologii jako przedmiotu interdyscyplinarnego w celu zapewnienia globalnego i ujednoliconego opisu żywych systemów. Jest to najbardziej wartościowe podejście dające możliwość dzielenia się wiedzą i pomysłami ze wszystkich dyscyplin związanych ze zdrowiem i chorobą oraz przedstawiania propozycji przyszłych zastosowań. Stopniowo wyłania się pogląd że integracyjna homeostaza organizmów wyższych reprezentuje strukturę dyssypatywną możliwą dzięki sieci mechanizmów i procesów homeostatycznych wyartykułowanych wewnątrz i pomiędzy różnymi poziomami systemów biologicznych. Główne zasady homeostazy integracyjnej to bogactwo poprzez różnorodność optymalne kompromisy modelowanie funkcji wejścia-wyjścia systemów sprzężenia informacji z przepływami materiałowymi i energetycznymi oraz niższa moc wyższa kontrola.