Irene Sandoval

Hindi kailanman naging sagot sa suliranin ang pagpapakamatay ngunit bakit iyon ang sinisigaw ng kaniyang isip. Kung bakit sa lahat ng oras na siyay naguguluhan ito at ito palagi ang pilit na nagsusumiksik sa kaniyang utak. Nagsimula lamang ang lahat sa detention room na iyon. Tahimik! mariin niyang wika gayunpaman ay hindi nawawala ang ingay. And then theres an urge to end her life for the second time. Mabilis siyang naglakad sa gitna ng pedestrian lane at huminto sa gitna. I said shut up! she groaned loudly as she firmly closes her eyes. Pilit na kinakalmante ang sarili upang ibsan ang pananakit ng kaniyang ulo. Sa kaniyang ginagawa ay lalo pang naging maingay ang paligid. There was a muffled voice saying something... No one loves you. No one understands you. In this world you are alone you have nothing but a torment and devastation. Death is the only way to escape... listen to me. Kill me! sigaw niya dahilan upang makuha ang atensyon ng mga dumaraang tao maging ang mga sasakyan ay huminto at iniiwasan siya. I want to die! Subalit naroon ang tinig ng abuela palaging sinasabing hindi siya nag-iisa na naroon lamang ito kasama niya at karamay sa bawat oras. Tama hindi siya maaaring sumuko sa buhay hindi siya magpapadaig sa kaniyang sakit. May dahilan upang lumaban may pag-asa pa siya. Kahit mahirap ay lalaban siya. At umaasa rin ako na pagdating ng araw ay malaya na ang sarili mo sa mapait na kahapon aasahan kita Irene at maghihintay ako gaano pa man ito katagal.