Lagodna Rewolucja W Polsce U Schylku XVIII Wieku: Obrady Sejmu Wielkiego I Konstytucja 3 Maja (1788-1792)

Osiemnastowieczna Rzeczpospolita pogrążona byla przez większośc stulecia w glębokim kryzysie wewnętrznym dodatkowo zaognianym przez zależnośc polityczną od Rosji. Polska wkraczala w drugą polowę XVIII w. jako kraj slaby targany walkami koterii magnackich wyniszczony dzialaniami wojennymi trawiony konserwatyzmem szlacheckim wymagający gruntownych reform. Zapoczątkowane przez oświecone elity magnackie spod znaku Familii w r. 1764 i kontynuowane przez Stanislawa Augusta przemiany przyniosly wprawdzie zauważalne rezultaty nie byly one jednak rozwiązaniami na miarę generalnej reformy Rzeczypospolitej. Diametralną zmianę sytuacji przyniósl dopiero schylek XVIII stulecia związany ze wzrostem aktywności politycznej oświeconej ziemiańskiej szlachty zmierzającej do uwolnienia kraju spod zależności rosyjskiej i przeprowadzenia calościowej reformy państwa wspartej na zalożeniach antymagnackich. Ogromne wprost niebywale zaktywizowanie polityczne oświeconych ziemian uzyskalo postac wielkiego ruchu spolecznego ogarniającego caly kraj. Ruch ten przybierając formę lagodnej rewolucji zawladnąl na przelomie lat osiemdziesiątych i dziewięcdziesiątych XVIII stulecia losami Rzeczypospolitej. Jego najbardziej spektakularnym przejawem byl obradujący w Warszawie w latach 1788-1792 Sejm Wielki zwany też Czteroletnim osiągnięcia którego stanowią przedmiot rozważań niniejszej pracy. Podjęte przez Sejm decyzje polityczne przywrócily państwu pelną niezawislośc od Rosji a wysilki reformatorskie doprowadzily do odnowy i unowocześnienia Rzeczypospolitej umożliwiając uchwalenie Konstytucji 3 maja (1791 r.) jako jednej z trzech pierwszych w skali światowej nowocześnie pomyślanych konstytucji.