Mechanika tarcia

Tarcie stanowiące wyzwanie kliniczne szczególnie w przypadku mechaniki ślizgowej musi być skutecznie rozwiązane aby zapewnić optymalne wyniki ortodontyczne. Tarcie to siła która opóźnia lub przeciwstawia się względnemu ruchowi dwóch stykających się obiektów. Kierunek tarcia jest styczny do wspólnej granicy dwóch stykających się powierzchni (Drescher et al 1989)1. Gdy dwie stykające się powierzchnie ślizgają się względem siebie powstają dwie składowe całkowitej siły: składowa fikcyjna (F) jest równoległa ale przeciwna do ruchu ślizgowego a siła normalna (N) prostopadła do stykających się powierzchni i do składowej fikcyjnej.Podczas mechanoterapii obejmującej ruch zamka względem drutu tarcie na styku zamka i drutu może uniemożliwić osiągnięcie optymalnych poziomów siły w tkankach podtrzymujących. Dlatego też zmniejszenie oporu tarcia ma tendencję do korzystnej reakcji tkanek twardych i miękkich. Zaproponowano że około 50% siły przyłożonej do przesuwania zęba jest wykorzystywane do pokonania tarcia. Inne czynniki wpływające na opór tarcia obejmują ślinę rozmiar i materiał drutu łukowego kąt nachylenia drutu do zamka oraz sposób podwiązania.