Oscar Wilde i opowiadanie w czasie i przestrzeni

Od czasu publikacji powieści „Portret Doriana Graya pojawiło się wiele krytycznych opinii zarówno na jej temat jak i przeciwko niej nazywając ją wpływowym i odważnym krokiem w kierunku wolności marginalizowanych tendencji. Krytycy różnie oceniali tę pracę z różnych perspektyw jednak badania te skupiały się głównie na aspektach tematycznych powieści i nie podjęto żadnych poważnych prób zbadania struktury tego wielkiego dzieła. W rezultacie narracyjność tej powieści pozostaje nadal nietknięta. Niniejsze opracowanie analizuje strukturę czasoprzestrzenną powieści. Analiza wykazała że miejsce przestrzeń i czas funkcjonują jako narzędzia za pomocą których Oscar Wilde przekazuje znaczenie i pogłębia zrozumienie czytelnika dotyczące postaci i ich działań w powieści. W rzeczywistości większość znaczenia lub efektu jaki autor zamierza przekazać poprzez każde działanie postać lub dialog jest najpierw osadzona w odpowiedniej i skutecznej scenerii czasoprzestrzennej. Analiza potwierdziła dobrze skonstruowaną strukturę czasoprzestrzenną w narracji powieści która skutkuje (1) ekfrazą (2) charakteryzacją (3) konkretyzacją (4) manipulacją czytelnikiem oraz (5) efektem prymatu.