Pamięć i krajobraz

Książka ta analizuje konkretny przypadek Chile w okresie dyktatury Augusto Pinocheta (1973-1990) oraz jego związek ze sztuką jako kanałem ekspresji i protestu. Sztuka pełni funkcję komunikacyjną i stanowi pomost między ciemiężcami a ciemiężonymi. Daje ona osobom dotkniętym konfliktami społeczno-politycznymi możliwość wyrażenia swojego sprzeciwu wobec rządzących. Artyści omówieni w niniejszej pracy od peryferii po świat globalny przeżywają podobne doświadczenia poprzez pamięć przeszłość historię i kwestie społeczne; każda sytuacja ma podobne warunki i skutki niezależnie od położenia geograficznego. Główne konflikty na świecie takie jak II wojna światowa nazizm diaspory holokaustu ludobójstwo w Rwandzie autokracja w Chinach i partyzanci w Kolumbii były świadkami podobnych naruszeń praw człowieka w których zaangażowana była polityka. Artyści szukali sposobów aby wyrazić swój sprzeciw wobec represji wysyłając przesłania krytyczne i aktywistyczne. Dyktatura Pinocheta wyprodukowała podobną sztukę i artystów którzy konfrontowali się z aspektami pamięci i tożsamości zaginionych osób i jest to kwestia która nadal jest rozwijana w Chile ponieważ naruszenia praw człowieka miały miejsce zaledwie 42 lata temu.