Paradoksy dobra i zła w narracjach o wampirach

Niniejsza praca prześledzi ewolucję postaci wampira na przestrzeni wieków oraz zbada paradoksy i ambiwalencje otaczające nieumarłych. Głównym punktem dyskusji jest koncepcja zboczeńca jako zależnego od dobra która służy również do łączenia się z innymi tematami takimi jak inność izolacja i nieśmiertelność. Wprowadzenie rozważa naturę wampira i czerpie kilka przykładów z dzieł opublikowanych przed klasyczną powieścią Stokera. Pierwszy rozdział koncentruje się wyłącznie na Draculi: w jaki sposób stał się archetypowym wampirem. Następnie perspektywa przenosi się na współczesne teksty Anne Rice w szczególności dwie pierwsze powieści z Kronik Wampirów w których wampir staje się narratorem własnej historii. Dzięki reprezentacji Rice sympatyczny wampir jest postrzegany jako silnie zakorzeniony w umysłach odbiorców. Walka dobra ze złem nadal nawiedza egzystencję tej istoty nawet gdy staje się ona gwiazdą telewizji; dlatego trzeci rozdział dotyczy serialu Pamiętniki wampirów przyglądając się głównie dobru w postaciach Stefana Damona Katherine i Klausa oraz złu które paradoksalnie z niego wynika.