Praktyki czytania i pisania w perspektywie wielokulturowej

Unikając technicznego podejścia do kwestii alfabetyzacji i czytania oraz pisania poszczególne rozdziały zbiegają się w przyjęciu wielokulturowej wizji która nadaje priorytet kwestiom związanym z różnorodnością kulturową oraz dialogiem między kulturą akademicką a kulturą społeczną obecną w środowisku szkolnym. Praktyka czytania i pisania nie jest postrzegana jako neutralny sposób zdobywania wiedzy ale jako niezbędny mechanizm budowania tożsamości indywidualnej i społecznej poprzez wielokulturowość która traktuje różnorodność kulturową w alfabetyzacji jako relację dialogiczną. Praktyki czytania i pisania w perspektywie wielokulturowej obejmują zarówno kwestie klasyczne takie jak związek między alfabetyzacją a czytaniem i pisaniem jak i kwestie bardziej wymagające takie jak implikacje między dialektem akceptowanym społecznie a dialektem społecznym każdej grupy w alfabetyzacji. W tym spektrum autorka posuwa się naprzód w dyskusjach przeciwstawiając się teoriom które obarczały winą za niepowodzenia szkolne uczniów i rodziny. Odzwierciedla współczesne kwestie różnorodności kulturowej związane z nierównymi relacjami władzy co sprawia że konieczne są propozycje edukacyjne które wyraźnie uwzględniają relacje między kulturami.