Protezowanie poznawcze

Kiedy w 1930 roku Zygmunt Freud ogłosił boską wspaniałość człowieka protezowanego prawdopodobnie nie zdawał sobie sprawy z granic poza które dosłownie sięgała ta deklaracja. W krótkiej analizie społeczno-historycznej rozwoju technologii psychologii i sztuki technologie wizualne i obrazy - zwłaszcza dialogiczne artefakty sztuki - okazują się być systematycznie uprzywilejowane dzięki zdolności do odzwierciedlania tłumaczenia i wspomagania psychiki. Lev Manovich nazywa je „protezami poznawczymi - zewnętrznymi przejawami wewnętrznych procesów psychicznych człowieka a zatem w ujęciu kartezjańskim przedłużeniami ciała. Jednak wraz z rozwojem ideologii ucieleśnienia ujawniają się nieodłączne problemy kartezjańskiej polaryzacji okulocentryzmu i uprzywilejowania poznania na których zasadniczo opiera się proteza poznawcza. W tym kontekście przyjmowane są idee ucieleśnienia wykraczające poza sferę biologiczną. Wraz z postępującą inwazyjnością technologii rzeczywistość i przestrzeń są na nowo wyobrażane a jednocześnie na nowo definiowane są pojęcia poznania i autonomii.