Psychomotoryka jako praktyka społeczna

W prowokujący do myślenia sposób autor analizuje praktyki psychomotoryczne stosowane w żłobkach w Kurytybie w latach 1986-1994 przyjmując je jako praktykę społeczną. Traktując praktyki cielesne jako praktyki społeczne można sproblematyzować koncepcje ciała i psychomotoryczności obecne w edukacji wczesnoszkolnej podkreślając ich podstawy w różnych i antagonistycznych koncepcjach człowieka i jego relacji cielesnych: idealistycznej i dualistycznej koncepcji która zajmuje się ciałem w sposób naturalistyczny oraz koncepcji mechanistycznej w przeciwieństwie do materialistycznej która poszukuje historycznych i społecznych determinacji aby stworzyć człowieka jako intelektualną / cielesną całość. W rezultacie kontekstualizuje społeczeństwo kapitalistyczne jako historyczną całość w której fizyczne ciało ludzkie podlega determinacjom przestrzeni czasu i rytmu w celu oszczędzania ruchu zgodnie z wymogami wyzysku siły roboczej do produkcji towarów w ramach społecznej relacji kapitału i pracy najemnej.