Teatr i architektura

Teatr i architektura przekształcają przestrzeń w żywe opowieści miejsca władzy i utopii. Od greckich teatrów (Epidaurus) po metawersje dyscypliny te wzmacniają napięcia społeczne i przekształcają rzeczywistość. Kolumnady gry światła czy dekonstruktywistyczna architektura stają się manifestami politycznymi łącząc funkcjonalność z poezją.W erze cyfrowej rzeczywistość wirtualna i ekologia na nowo definiują pojęcia efemeryczności i trwałości. Miejsca publiczne i interfejsy cyfrowe są arenami na których ścierają się tożsamości i pamięć. Ich „wspólna gramatyka (jednostka/społeczność przeszłość/przyszłość) wykracza poza granice wieków: od antycznej katarsis po cyfrową emancypację poprzez przestrzenie wirtualne - przestrzeń okazuje się uniwersalnym językiem.Książka zachęca do ponownego przemyślenia przestrzeni jako podmiotu nadającego sens badając w jaki sposób teatr staje się (architekturą w ruchu) a architektura (teatrem zamrożonym w czasie) i zaprasza do przepisania komedii ludzkiej przekształcając każdą ścianę i gest w akt emancypacji. To ponowne przywłaszczenie sobie przestrzeni wymaga przemyślenia jej na nowo pod kątem bardziej sprawiedliwych środowisk.