Teatralność jako rozszerzone pole

Biorąc pod uwagę pęknięcia powstałe w XX wieku w dziedzinie sztuk wizualnych celem niniejszej pracy jest zbadanie w jaki sposób przeformułowanie koncepcji dzieła sztuki i jego miejsca ekspozycji doprowadziło do tego że obiekty i widzowie uzyskali autonomię aktorów na scenie przeciwstawiając się w ten sposób bezruchowi i kontemplacji widza przed dziełem sztuki oraz problematyzując specyfikę i sposoby dwóch języków artystycznych będących przedmiotem zainteresowania tej pracy: sztuk wizualnych i sztuk performatywnych. Badanie to bada ukryte elementy [teatralności] koncepcji wywodzącej się ze sceny teatralnej w tej nowej sztuce która jest prezentowana a także w codziennych reprezentacjach społecznych. A raczej dramaturgia ciszy która stała się silna poza sceną i jest skonfigurowana w nowej relacji między obserwatorem a obserwowaną rzeczą odsłaniając nowe przestrzenie reprezentacji. Dążąc do rozpoznania teatralności w nie-teatrze studium ma na celu nakreślenie analogii między propozycjami Mistrza Ignoranta Jacquesa Rancière'a a nową relacją ustanowioną między widzem a teatralnością.