Terapia towarzysząca a psychoanaliza

Niniejsza praca oparta na praktyce ma na celu zbadanie funkcji terapii towarzyszącej (AT) w hospitalizacji psychiatrycznej wskazując na znaczenie kliniki psychoanalitycznej dla jej rozwoju. Jej punktem wyjścia jest umiejscowienie praktyki TA w kontekście reformy psychiatrycznej w celu scharakteryzowania jej jako ważnej alternatywy dla modelu szpitala psychiatrycznego ponieważ stara się ona zapewnić osobie psychotycznej zbliżenie do więzi społecznych. Następnie autorka stara się omówić praktyki leczenia ukierunkowane na klinikę psychozy ograniczając klinikę współżycia do środowiska działania Terapeutycznego Towarzyszenia. W odniesieniu do psychozy jako podstawę teoretyczną przedstawia psychoanalizę starając się nie tylko zbadać co wpływa na strukturę psychotyczną ale także zrozumieć więź transferencyjną która powstaje między pacjentem a AT. Jego główne cele dotyczą klinicznych wskazówek dotyczących słuchania urojeń oraz pozycji jaką zajmuje Terapeutyczny Towarzysz w ewentualnym spotkaniu z psychozą.