The Sound of Silence-

<p>بسیاری از ما بیش از اندازه با قلب خود بیگانه<br />شده ایم که به معنای راستینِ واژه، بیگانگی با انسان<br />بودن است. ما چنان در تلاشِ به دست آوردن فضای<br />فردی، دیدگاه، ارزش و استانداردهای خود فرو<br />رفته ایم که نمی توانیم در پیوندهایمان، بویژه در<br />جایگاه یک همسر، یک هم رَوان و یا یک دوست،<br />یکپارچه شویم. خود را در پوستمان منجمد کرده ایم<br />و هَتا به اندازه ای که بشود به هم بپیوندیم، پذیرای<br />آب شدن نیستیم. به این پدیدۀ شگفت آورِ طبیعت<br />چشم پوشیده ایم!<br />همزمان، تنهایی اِمان را فریاد می زنیم هنگامیکه می<br />دانیم برای بخشی از تمامیِ چیزی بودن به چه نیاز<br />است—نرمِش ناپذیریم. هراسِ از دست دادن خودویژگی<br />و آزادی اِمان، ما را از پذیرشی بایسته برای ساختنِ یک<br />دگرگونیِ آشکار در چگونگیِ اندیشه و زندگیمان باز<br />می دارد. سرسختی ما را به گوشه گیریِ هرچه بیشتر<br />هدایت و دیوارهای پیرامونمان را بلندتر می کند. فلاکتِ<br />این خودکامگی و تنهایی هرچه بیشتر در هستۀ ما ریشه<br />می گیرد، بیشتر ما را به ویرانی می کشاند.</p>