W duchu tradycji

W niniejszej pracy wykazano że zasada kontynuowania konkretnej tradycji wykonawczej jest sprzeczna ze stylem bel canto. Epoka ta charakteryzowała się bowiem improwizacją elastycznością i spontanicznością - „tradycją było więc raczej urozmaicanie ozdabianie i nadawanie każdemu wykonaniu niepowtarzalnego charakteru. Aby współczesny interpretator mógł poradzić sobie z elementem improwizacji w operze bel canto potrzebna jest wiedza na temat specyficznych praktyk ozdabiania i wariacji we wczesnym XIX wieku którym z tego powodu poświęcono jeden rozdział. Ponadto omówiono przykłady ugruntowanych tradycji wykonawczych w literaturze operowej a na koniec wyjaśniono tradycję Ricci która obok szkoły śpiewu Garcii stanowi prawdopodobnie najważniejsze źródło informacji o praktyce wykonawczej okresu bel canto.