Wykorzystanie zasobów religijnych w kontekście kryzysu w Senegalu

Autor proponuje myśleć o kryzysach przez pryzmat religii co stanowi perspektywę dotychczas zaniedbywaną lub wręcz ignorowaną w kontekście Senegalu. Poprzez jakościowe badania empiryczne których metodologia i epistemologia uwzględniają skutki kryzysu na polu badawczym oraz wyniki badania autorka analizuje różne sposoby uczestnictwa religii mobilizując wszelkie dostępne im zasoby w procesie zarządzania kryzysowego we współpracy z władzami politycznymi i państwowymi które często okazują się ograniczone w poszukiwaniu rozwiązań. W istocie pokazuje jak społeczeństwo Senegalu okazuje odporność w czasach katastrof na dużą skalę opierając się na swoich korzeniach religijnych. Narzędzia mediacji władzy politycznej komunikacji i regulacji społecznych religie w Senegalu dalekie od sekularyzacji jak widzimy gdzie indziej stanowią potężny instrument bezpieczeństwa kontroli i wpływu na którym polegamy w momentach endogenicznych kryzysów na dużą skalę.