Zaburzenia autoimmunologiczne

Na początku XX wieku Paul Ehrlich wybitny niemiecki hematolog immunolog i laureat Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny w 1908 roku przedstawił biologiczną teorię horror autotoxicus niechęci organizmu do narażania się na niebezpieczeństwo poprzez tworzenie toksycznych autoprzeciwciał. Innymi słowy układ odpornościowy organizmu nie mógł rozwinąć odpowiedzi autoimmunologicznej. Teoria Ehrlicha pozostała powszechnie przyjętym kanonem w raczkującej wówczas dziedzinie immunologii pomimo licznych dowodów przeciwnych opublikowanych przez jego współczesnych naukowców i późniejszych biologów. Niszczycielska siła i złożoność ludzkiego układu odpornościowego wymaga obecności wyrafinowanych mechanizmów regulujących jego aktywność. Kwestia rozróżniania „ja i „nie-ja oraz regulacji autoimmunizacji stała się głównym problemem współczesnej immunologii. Autoimmunizacja jest stanem w którym strukturalne lub funkcjonalne uszkodzenie jest wytwarzane przez działanie immunologicznie kompetentnych komórek lub przeciwciał przeciwko normalnym składnikom organizmu. Zaburzenia autoimmunologiczne są definiowane jako choroby w których odpowiedzi immunologiczne na specyficzne antygeny własne przyczyniają się do trwającego uszkodzenia tkanek.