Związek ściółkowania z odżywianiem fosforem w uprawie trzciny cukrowej sadzonej jesienią

Wydajność trzciny cukrowej w stanie Bihar wynosi jedynie 482 t/ha co stanowi około 72% krajowej wydajności wynoszącej 682 t/ha. Istnieje zatem duża różnica między wydajnością na poziomie krajowym a stanowym. W glebach stanu Bihar wiązanie fosforu wynosiło od 25 do 90% zastosowanego fosforu w ciągu 120 dni. Wiązanie fosforu w glebie jest silnie skorelowane z zawartością wolnego węglanu wapnia i nasyceniem zasadowym. Uprawy trzciny cukrowej powodują przebarwienie liści we wczesnych fazach wzrostu co ma zdecydowanie negatywny wpływ na wzrost roślin a ostatecznie na plony. Dostępność fosforu dla korzeni roślin wynika głównie z dyfuzji która jest procesem zależnym od temperatury. Ściółkowanie trzciną cukrową lub innymi podobnymi materiałami w sezonie zimowym podnosi temperaturę gleby (minimalną) i zapewnia lepszą dostępność fosforu. Doniesiono że ściółkowanie odpadami w przypadku trzciny cukrowej poprawia temperaturę gleby w sezonie zimowym. W związku z powyższym uznano za stosowne zbadanie „Ściółkowania w odniesieniu do odżywiania fosforem trzciny cukrowej sadzonej jesienią na wapienistej glebie piaszczysto-gliniastej w Pusa stosując trzy poziomy ściółki z odpadów trzciny cukrowej i cztery poziomy fosforu.